Η γνώση είναι μια συσσωρευμένη ανθρώπινη εμπειρία στον χρόνο και τον χώρο, που χαρακτηρίζεται για την πολιτιστική της και ιστορικής της διάσταση. Η συρρίκνωση της σε ένα υποκατάστατο που ονομάζεται «δεδομένο» και χρειάζεται ταξινόμηση αποθήκευση και χρήση, απαξιεί την αξία που έχει ως αλήθεια και την ταυτίζει με την αποτελεσματικότητα. Αλήθεια τι πρέπει να μάθει αυτός που ζει εξαθλιωμένα. Το γιατί ζει κάτω από τέτοιες συνθήκες ή το πώς ζουν οι άλλοι καλύτερα. Το ότι εγώ εδώ και δεκατρία χρόνια ασχολούμαι με τους υπολογιστές δεν με κάνει καλύτερο ή χειρότερο, προηγμένο ή υπανάπτυκτο απέναντι σε κανένα πολίτη του κόσμου σε όποια γωνιά και αν βρίσκεται. Δεν αποτελεί όρο βελτίωσης της ζωής μου η γνώση μου γύρω από νέες τεχνολογίες, ούτε μπορεί να υποκαταστήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη αγωνία των περισσότερων για καλύτερες συνθήκες ζωής. Το ζήτημα όπως πολύ εύστοχα το έθεσε ο Πάουλο Φρεϊρε, στο βιβλίο του «Αγωγή του καταπιεζόμενου», μιλώντας για την αγωγή στον Τρίτο κόσμο, είναι η γνώση από όργανο χειραγώγησης να γίνει όργανο χειραφέτησης και απελευθέρωσης.
Θα πρέπει να καταλάβουμε πως η μαθησιακή σχέση μαθητή και εκπαιδευτικού είναι αυτή που χαρακτηρίσει κάθε διδασκαλική προσέγγιση. Κάθε τι που επιδιώκει να ανατρέψει το παραπάνω αλληλένδετο σχήμα, ή να το υποκαταστήσει, τότε εξαλείφεται η πεμπτουσία της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ήδη στις Η.Π.Α. και στην Αγγλία μετά από χρόνια ερευνών γύρω από την χρησιμότητα των νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση κατέληξαν στο συμπέρασμα πως τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Η αβάσταχτη αθωότητα ενός εγχειρήματος. Η τεχνολογία και γνώση δεν είναι αντικείμενα συνυφασμένα. Γνώση σημαίνει ανακάλυψη, ενώ γενικότερα ο όρος τεχνολογία θεωρείται ένα μέσο ανακάλυψης της γνώσης. Η γνωστή παιδαγωγική ρητορεία που θέλει να επιβάλλει την οικονομική πρόοδο και ανάπτυξη μέσω της παιδείας. Μόνο που εδώ αντί για κάποιο βαρύγδουπο παιδαγωγικό πρόγραμμα έχουμε το όχημα της «τεχνολογίας» ως πανάκεια για την μελλοντική μας εξέλιξη. Αυτό από μόνο του αποτελεί την πολιτική θέση της σύγχρονης αγοράς εργασίας και φαντάζει αφελές να υιοθετούμε κάθε νέα καινοτομία άκριτα λες και η ποιότητα της ζωής μας, ή στην συγκεκριμένη περίπτωση της παιδαγωγικής, ταυτίζεται με την εξέλιξη της τεχνολογίας. Η «επανάσταση της πληροφορίας» όπως έχει χαρακτηριστεί είναι πρωτίστως για τις ανάγκες περιορισμού του κόστους εργασίας, έλεγχου της εργατικής δύναμης και δημιουργία νέων αγορών εργασίας. Ο μύθος της «ουδετερότητας» των νέων τεχνολογιών είναι για τους αφελείς. «Δεν είναι ξεκάθαρο αν η τεχνολογία των υπολογιστών και της επικοινωνίας βοηθά τη διαδικασία της μάθησης μ’ ένα θεμελιώδη τρόπο… πρέπει να είμαστε συντηρητικοί, όταν το ζήτημα ανακύπτει σε σχέση με την εκπαίδευση των παιδιών μας. Δεν είναι αρκετό -και ίσως να είναι επιβλαβές- να χάσκουμε με θαυμασμό μπροστά σε μια νέα τεχνολογική προσέγγιση και να την ανακηρύσσουμε εκπαιδευτικά αποτελεσματική, επειδή συμβαίνει να μας συναρπάζει», M. Δερτούζος, καθηγητής της πληροφορικής στο MIT των H.Π.A. (1997).
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
ΣυντάκτηςΑρχείο
April 2019
Seymour PapertΟ καλός δάσκαλος δεν λειτουργεί ως δάσκαλος αλλά ως ένας άνθρωπος ο οποίος εξακολουθεί να μαθαίνει μαζί με τους μαθητές του.
|